Reisverslag 2 - Unawatuna en Galle

Midje minsken!

Mijn tweede reisverslag alweer! Gelukkig is er weer genoeg te vertellen, dus dat maakt het een stuk makkelijker. En al was dit niet zo geweest, dan had ik alsnog wel een geforceerd verslag gefrabriseerd, want ik zie vanuit hier jullie verlangende katteoogjes al.

Het wordt hier bijna al zo leuk dat ik Hellabeem ‘thuis’ begin te noemen (sorry heit en mem). Ach dat kan alleen maar een goed teken zijn, toch? De jongens die in eerste instantie nog wat afwachtend waren beginnen nu los te komen en ook met ons te praten, leuk om te zien! Ook zijn we druk bezig om een beetje de basis Singalees te leren. Ik kan je zeggen, makkelijk is het niet maar leuk wel! Het tellen tot tien en woordjes als ‘slaap lekker’ of ‘eet smakelijk’ gaat nog, maar daarna wordt het al gauw een geïmproviseerd gebrabbel wat lijkt op een mix tussen Papuees en Thais, maar dan met een Indisch accent. Ook kan ik zeggen: ‘Can I have rice and curry, please?’. Al zal ik die zin nog even uitstellen voor de komende maanden, want nu leven we voor al onder het motto: ‘No work, no rice!’. Regelmatig spelen we ook met de jongens het spel ‘karam’. Zo vaak als de Nederlandse jongeren Sims of GTA doen op hun computer, doen de jongeren hier gewoon karam! Hierbij speel je op een bord van ongeveer een m2 , waarbij je met een grote steen de helft van de andere stenen (zwart of wit) in de vier gaten in de hoeken moet schieten. In het begin lachten de jongens ons nog hard uit om onze onhandigheid, maar nu zijn we op weg om de eerste blonde wereldkampioenes te worden, een titel die ik graag op me zou willen nemen.

De dagen op stage zijn soms vol en soms minder vol. Al vind ik het wel fijn als we volle dagen hebben, want anders kak ik snel in met het warme weer. Eva en ik hebben een rooster gemaakt waarin we de therapiën hebben verwerkt. Dit zal blijkbaar wel iets westers zijn, want Sameera keek nogal verbaasd toen we dit voorstelden. Ook om de opmerking dat zijn agenda nogal leeg was, kon hij niet echt lachen, al zou ik zo’n lege agenda in Nederland wel op prijs kunnen stellen. We zijn van plan om drie jongens groepen en twee meiden groepen weerbaarheidslessen te gaan geven. Aan veel van de jongeren kun je merken dat ze hier zeker baat bij zouden kunnen hebben.
Afgelopen dinsdag zijn Wilco en Frida langsgeweest op Hellabeem. Natuurlijk heb ik ze een rondleiding gegeven over het terrein. Ze vonden het erg leuk om te zien en waren enthousiast over de plek. Ik vond het hartstikke leuk dat ze langskwamen en dat ik ze mijn plekje kon laten zien. Daarna hebben we toch echt afscheid moeten nemen en gingen ze weer op weg terug naar hun eigen mooie project in Phnom Penh.

Elke woensdag ochtend krijgen we op Hellabeem kinderen met een lichamelijke beperking vanuit de omgeving. Ze krijgen dan fysiotherapie van Sameera en met ons gaan ze dan zwemmen. We gingen eerst zwemmen met twee kinderen van een jaar of 15. Ik vroeg aan de man die mee was: ‘Are they brothers?’ ‘No, sisters’, zei de man. Nu snapte ik er helemaal niets meer van, want ik was er toch echt van overtuigd dat het twee jongens waren. Ik dacht bij mezelf: ‘het zal wel aan zijn slechte engels liggen’. Later bleek echter wel dat het twee meisjes waren. Oeps haha, dan voel je je wel even stom. Het zwemmen met de kinderen vind ik echter wel heel leuk om te doen. In het water kunnen ze, in tegenstelling tot op het land, ineens heel vrij bewegen, wat mooi is om te zien.

Vrijdag ochtend zijn Eva en ik naar Unawatuna vertrokken (als je wilt weten hoe je het moet uitspreken, vraag maar aan Frida ;)) Hier hadden we een mooie bungalow op 20 meter afstand van het strand. Het strand op Unawatuna is mooi, maar niet speciaal. Mirissa beach vind ik mooier en heeft meer sfeer (ook is het twee keer zo goedkoop). Helaas heeft het het weekend veel geregent, maar vrijdag middag hebben we toch nog even in onze bikini op het strand kunnen liggen. Na het eten zijn we nog even het dorpje ingeweest. Hier stuitten we op een winkeltje met allemaal armbandjes. De verkoper, een man van ongeveer 80 jaar genaamd Mike, paste meteen een psychologische verkooptruc toe door een lach van oor tot oor op te zetten en ons een crackertje aan te bieden. En ja, dan kun je al niet meer terug he... Gelukkig had hij wel mooi spul, dus ik ben in zijn val getrapt en heb er twee gekocht. Toen we ’s avonds op bed lagen, was er een feeste gaande in het restaurant naast ons. De muziek was best leuk hoor, maar een beetje jammer dat het al onze meubels in de kamer deed trillen. Thankyou lord for the oordopjes! Helaas vinden de muskietos mijn bloed erg lekker en jeuk ik de hele dag door, hoeveel deet ik er ook op smeer. Tijgerbalsum is het enige wat een beetje verlicht, dus hier heb ik meteen maar een hele voorraad van binnengesleept.

Door de vele regen hebben we zaterdagochtend, na een wandeling naar een tempel op een berg, besloten om door te gaan naar Galle, een stad verderop. Het was toch geen strandweer helaas. In Galle hebben de Nederlanders in de kolonietijd tijdens de 17e eeuw een fort gebouwd. Hierbinnen zijn nog veel Nederlandse gebouwen te zien. Ook dragen de straten en veel restaurants en guesthouses Nederlandse namen. Als Nederlanders werden we hier dan ook warm omhaald. Want wij (helaas niet de Friezen) hebben daar zo goed werk verricht. Echter is het binnen de fortmuren wel allemaal wat duurder, dus hebben we ook de stad Galle zelf gezien. Bij een lokale bakery hebben we voor weinig geld lekker gelunched. Het pizzabroodje was echter wel wat spicey, waar ik duidelijk minder moeite mee had dan Eva, die naast me met een rood hoofd als een vis op het droge naar adem zat te happen. Aan het scherpe eten ben ik al wel snel gewend geraakt, en zolang mijn darmen het goed houden vind ik het prima om te eten!

De volgende morgen zijn we weer per bus terug gereden naar Weligama. Het laatste stuk per tuktuk was weer een mooi avontuur. De regen kwam met bakken uit de hemel vallen en de weg werd langzamerhand omgetoverd in een mooie rivier. Ik baalde ervan dat ik m’n luchtbed niet mee had genomen, anders zou ik op mijn zelfopgeblazen bootje ook wel thuis kunnen komen! De tuktuk had het tijdens dit kleine ritje wel erg zwaar door al dat water wat er in de moter kwam, dus hij viel heel vaak uit. Elke keer hielden Eva en ik onze adem weer in in de hoop dat hij weer aan zou gaan. De laatste honderd meter naar hellabeem is een smal zandpand door de jungle heen. Hier stond het water ongeveer wel een meter hoog en moesten we ook nog tegen de stroming in rijden. Ik heb denk ik wel tien keer aangeboden om te gaan duwen, maar de tuktuk bestuurder wilde dit absoluut niet. Oh nee natuurlijk niet, vrouwen doen hier geen ‘mannenklusjes’. Gelukkig kwamen er een paar behulpzame mannen die ons het laatste stuk hebben geduwd. Al was het een leuk avontuur, toch was ik ook wel blij dat ik veilig op plaats van bestemming was aangekomen.

Dat was mijn verhaal tot nu toe! Ook heb ik weer nieuwe foto's geplaatst.
Tot later!