Reisverslag 11 - Mirissa/Buthkanda

Hallo allemaal!

Mijn blog heeft weer even wat aandacht nodig, want twee weken geleden heb ik voor het laatst geschreven. Het weekend van vorige week was namelijk erg saai, alleen maar strand, mooi weer en cocktails.. naja wie zit er nu op zulke saaie verhalen te wachten.. Maar voor de liefhebber zal ik er dan toch even wat over vertellen.

Een week geleden hebben we het weekend samen met Rick in Mirissa doorgebracht, ons lievelings plekje. Met z'n drieën hebben we een erg relaxed weekend gehad. Vrijdagavond hebben we eerst lekker gegeten en daarna zijn we naar een leuk feestje gegaan in restaurant Bay Moon, waar we ons eerste weekend samen met Frida en Wilco ook verbleven. Het feestje was nu echter wel een stuk drukker als het weekend van 18 september! De volgende dag waren we allemaal niet erg fit (geen idee hoe dit kwam), dus hebben we maar noodgedwongen een strandbedje moet pakken, erg vervelend.. Zoals altijd was Mirissa weer erg fijn. Lekker relaxen, zwemmen, fruitjuices drinken en voor geen geld eten bij Our World. Aan het eind van de middag hebben we nog wat souvenirs gekocht in het dorpje. Zaterdag avond zijn we niet weer naar het feestje gegaan, maar we hebben samen met een hele groep backpackers zitten kaarten. De mensen kwamen uit verschillende landen: Engeland, Australië, Nieuw Zeeland en Oostenrijk. Het was erg gezellig. Die zondag hebben Eva en ik nog even de haven in Mirssa gezien. Een mooi gezicht zo'n schattig haventje met al die gekleurde vissersbootjes. Boven op de heuvel was een erg mooi uitzicht, met een super de lux hotel er boven op. Ook was daar beneden een heel schattig klein strandje. Hier hebben we nog even gezwommen en genoten en daarna zijn we naar het luxe hotel gegaan. Vreemd genoeg was het eten erg goedkoop en ook nog eens erg goed. Zeker een leuke plek om nog eens te eten!

Afgelopen week zijn we op stage druk bezig gegaan om jongens van Hellabeem te interviewen voor onze film die we voor school moeten maken. Het is een hele klus, maar wel erg leuk om te maken zo'n film! De zelfverdedigingslessen slaan goed aan. We moeten veel herhalen bij de jongens, maar ze pakken het goed op. Met de meiden van Hellabeem zijn we ook begonnen met zelfverdediging. Dit is natuurlijk wel een hele andere doelgroep dan de jongens, dus we moeten het wat voorzichtiger aanpakken. Maar toch is dit voor hun juist extra belangrijk omdat ze al gehandicapt zijn, en ze zijn als vrouw meer kwetsbaar. Donderdagavond ging het avondje bij Jan en Helene niet door, dus toen hebben Eva en ik impulsief besloten om lekker uit eten te gaan. Het was erg lekker en gezellig, een goede keuze!

Afgelopen vrijdag zijn we in de late ochtend vertrokken naar Buthkanda samen met Jan en Helene. Jan en Helene hebben in dit plaatsje in de bergen een bungalow, en ze hadden ons uitgenodigd om dit weekend samen met hun hier Sinterklaas te vieren. Dit leek ons wel wat! Dus met de gedichten op zak zijn we naar Buthkanda gereden. Eindelijk hadden we weer eens tijd voor een goed boek en door de harde regen moesten we wel genoodzaakt binnen blijven. Dit vond ik echter niet erg, want dit maakte het juist gezellig. Ook hebben we nog spelletjes gespeeld en heb ik ze het kaartspel 21en geleerd. Zaterdag hebben we met de auto een tocht gemaakt door de bergen. En wat een uitzichten hier! De bergen zijn bedekt met prachtige thee plantages, bossen, watervallen en groene vlaktes. Ook was in de verte het National Park Udawala te zien, een gebied met veel grote meren. Na een lunch zijn we weer terug gereden naar het huisje en hebben we alvast de Sinterklaas sfeer erin geholpen door liedjes te zingen! Hoe gek is het eigenlijk dat je in een auto slingerend door een bergachtig landschap met theeplantages om je heen Sinterklaas aan het vieren bent. Wel een bijzonder moment vond ik. 'S avonds voor het eten hebben we de gedichtendoos geopend. Geen cadeautjes dit jaar, maar gelukkig had de Sint wel de tijd genomen om een mooi gedicht voor ons te schrijven! Natuurlijk werd het avondje voortgezet met wat lekkere hapjes en drankjes.

Helaas is iets in het eten me niet zo lekker gevallen, want ik heb de halve nacht doorgebracht op de wc. Het kwam er om de beurt aan de voorkant de achterkant uit, dus dit wisselde zich mooi af! Ook de volgende dag was ik nog erg beroerd, al hoefde ik gelukkig niet meer over te geven. Na de lunch zijn we teruggegaan naar Hellabeem in een rit van 3 uren. Het was een erg gezellig weekend en ook leuk om Jan en Helene eens op deze manier te leren kennen. Normaal zie ik ze namelijk vaak in werksfeer en dan is zo'n weekendje toch wel heel anders. We hebben veel lol gehad samen èn.. lekker pepernoten gegeten die Eva in haar pakketje had gekregen! Nomnomnom!!

Vandaag heb ik ook weer een hele belevenis meegemaakt. Tijdens een spel was Kaveesha gevallen op de vloer en had erg veel pijn aan zijn heup. Kaveesha heeft een erge spierziekte en is daarom erg kwetsbaar. We schrokken daarom ook allemaal erg toen hij hard op de grond viel. Ik dacht gelijk eigenlijk wel dat zijn heup gebroken was. Omdat er geen auto ter beschikking was, moest er een busje worden gehuurd om Kaveesha naar het ziekenhuis te brengen. Samen met Sameera en Prabath (een leerling) gingen we naar het ziekenhuis in Galle. Dit is een goverment ziekenhuis, waar het altijd druk is. Kaveesha werd van kamertje naar kamertje vervoert op zijn brancard, maar veel gebeurde er eigenlijk niet. Alleen schreven ze allemaal wat dingetjes in zijn brief die hij bij de ingang had gekregen. Het was erg heet in het ziekenhuis en overal liepen gewonde mensen rond. Wat me opviel was dat bijna iedereen een infuus in hun hand had zitten. Een infuus brengen ze hier eigenlijk gelijk in, zonder dat ze je misschien hebben onderzocht. De verpleegsters hebben hier een heel grappig uniform aan: witte jurkjes, witte kousen en een wit hoedje op hun hoofd. Het ziet er allemaal perfect verzorgd uit. De uniformen deden me denken aan een stel nonnen, alleen was dit nog net geen klooster haha.

Achter de balie van de 'spoedzaal' zaten drie verpleegsters hard aan hun administratie te werken, terwijl er nog minimaal 50 mensen in onzekerheid zaten te wachten op hun behandeling. Als ze dit al een spoedzaal noemen, hoe moet de rest dan wel niet zijn? Ik had wel door dat dit nog lang ging duren. Na twee uur wachten en nog steeds geen informatie, zijn Sameera en ik weggegaan. De verpleegsters zouden verder voor Kaveesha zorgen en een foto laten maken. Ik had het wel met de arme jongen te doen. Wachten op een harde brancard en niet wetende wat er gaat gebeuren.
Ondanks een middag wachten, vond ik het wel erg interessant om te zien allemaal. Het is zo anders geregeld dan bij ons, en voor veel patiënten ook geen pretje.

Zo, dat waren al mijn belevenissen weer van afgelopen twee weken. Komende zondag zal ik heit en mem even van het vliegveld halen, moet ik die twee oudjes ook weer zien te vermaken... Gelukkig nemen ze pepernoten voor me mee, anders waren ze wel minder welkom geweest natuurlijk. Maar gelukkig kan ik het altijd wel goed met ze vinden en zijn ze ook wel lief voor me, dus dat scheelt weer.

Oant letter spetters!