Reisverslag 9 - Yala national park/Kataragama

Hallo allemaal!

Mijn hele avontuur is alweer halverwege, 8 weken geleden had ik mijn eerste stagedag. En wat zijn we eigenlijk snel gewend, het voelt alsof ik hier al jaren zit. Nog maar 4,5 week en dan zit mijn stageperiode er al weer op. De tijd vliegt voorbij. Dat betekent dus ook dat over 4 weken al mijn stageopdrachten al ingeleverd moeten worden. Wat komt het akelig dichtbij!
Stage gaat nog steeds erg goed en we doen leuke dingen met de jongens. Afgelopen woensdag hebben we onze tweede kickboksles gegeven aan de jongens. Leuk om te zien hoe ze er in opgaan en hoe leuk ze het vinden. In deze lessen zullen we ook zelfverdediging geven, wat voor velen erg belangrijk is, vooral voor de jongens in een rolstoel. We maken mooie filmpjes van de lessen die we in onze eindfilm gaan verwerken.

Donderdag, toen ik ging eten in Weligama, vroeg onze vaste tuktukchauffeur Chatu ons mee naar zijn familie uitje dat weekend. Met de familie van zijn vrouw, Rockshani, gingen ze het Yala National Park en tempels in Kataragama bezoeken. Het leek Eva en mij erg leuk om met deze lokale familie mee te gaan. Vrijdag ochtend vertrokken we vroeg in de ochtend met de bus. Ook de 3 Israëlische jongens gingen mee naar het Nationale Park. De familie van Rockshani woont in Colombo en pikten ons op met hun grote bus in Matara. Ik had een klein busje verwacht met wat familieleden, maar het bleek een gewone lijnbus te zijn die in hun privé bezit was. De bus zat vol met familie: baby's, kleine kinderen, grote kinderen, broers, zussen, ooms, tantes, oma's, iedereen ging mee. We werden gelijk hartelijk ontvangen door iedereen en ook de drums werden gelijk tevoorschijn gehaald. Ze maakten mooie muziek en we klapten en dansten allemaal vrolijk mee, erg leuk. Na 3,5 uur kwamen we aan in Tissa, wat vlakbij het Nationale Park ligt. Hier moesten we, wat wij intussen wel gewend zijn, erg lang wachten, al hadden we geen idee waarop. De Israëlische jongens leken hier wat meer moeite mee te hebben, maar die gaan natuurlijk ook niet dagelijks met locals om. Voor ons is het al de normaalste zaak om geduldig af te wachten en de mensen niet tot last te zijn, ook al is het soms wel frustrerend dat de mensen hier totaal niet met tijd bezig zijn.
Aan het begin van de middag konden we aan de safari beginnen en stapten we in een erg comfortabele jeep. Yala National Park is erg mooi en ik heb van elk moment genoten. Al hebben we helaas niet zoveel bijzondere dieren gezien. Door de regen hebben we maar 1 olifant gezien (er zijn er 150 in het park) en geen luipaarden, die hier ook zijn. Wel waren er krokodillen, veel herten, apen, flamingo's, vossen en wilde zwijnen. Over 5 weken ga ik nog een keer met heit en mem, hopelijk kunnen we dan meer dieren zien!
Door ons residence visa was de entree in het park erg goedkoop gelukkig! We betaalden het localtarief, wat 1 euro was. Voor een toerist is het hier in tegen 20 euro, lucky us!

Na de safari gingen de jongens weer terug naar Weligama en wij gingen weer in de bus met de familie op weg naar Kataragama. Kataragama is hèt heilige gebied van Sri Lanka voor alle religies. We verbleven op een vier persoons kamer met Rockshani en nog een vrouw. De familie vroeg ons of we ook mee gingen naar de tempel die nacht om 3 uur. Dat hebben we toch maar afgeslagen..haha. Zaterdag bestond eigenlijk de hele dag uit het bezoeken van tempels. De eerste tempel was een tempel heel hoog op een berg, de Rock Temple. Vanuit hier was een prachtig uitzicht over Yala National Park, de kust en het gebergte in het midden van het land. In de tempel werd fruit geschonken, we kregen een witte stip op ons voorhoofd, we moesten onze handen door een vuur halen en moesten heilig water drinken. Tot nu toe voor ons niks nieuws, maar wat hierna gebeurde was toch wel heel vreemd. Er klonk een hels lawaai van klokken en twee mensen stonden heel raar te dansen. Het meisje schudde haar hoofd rond en de jongen maakte rare bewegingen en zijn ogen rolden steeds weg. In het begin vond ik het wel grappig om te zien en dacht ik: wat zijn dit nou weer voor weirdo's, maar later was het ook naar om te zien. Dit kwam vooral omdat ze de totale controle over hun lichaam kwijt waren en het leek wel alsof ze gek werden. Ik dacht dat dit te maken had met het verdrijven van kwade geesten of zo, maar later bleek dat het juist een goede god was die hun lichaam binnentrad. De mensen vragen de god binnen te treden en soms komt deze ook. Op deze wijze kan de god andere mensen toespreken. Naar mijn mening is het gewoon het zo erg geloven in deze religie en de goden, dat ze zichzelf in trans kunnen brengen. Later raakte iemand van de familie ook in trans. Zijn ogen waren weggerold en hij maakt rare stuipbewegingen. Het was erg naar om te zien. Na de tijd herinnerde hij zich echter niets meer en deed iedereen alsof er niets was gebeurd. Eva en ik waren echter nog steeds een beetje in shock van deze beleving.

Diezelfde avond gingen we weer naar een andere tempel. Eerst gingen we een 'bad' nemen in de bijgelegen rivier. Nou ja een bad kun je het niet erg noemen, want door de aanwezige krokodillen en stroming mocht ik maar tot mijn tenen in het water. Na deze heerlijke schone douche (...), gingen we door naar het tempel complex. Het was immens groot en er waren duizenden mensen aanwezig, allemaal in wit gekleed. Ik vond het erg indrukwekkend om te zien hoe al deze mensen hier uren in deze tempel besteden. We hebben meer dan een uur in de rij gestaan om het fruit aan een bepaalde god te schenken, wat zelf misschien 30 seconden duurde. Voor hun is dit allemaal de moeite waard..Ook in deze tempel raakte dezelfde man weer in trans, dit keer wel een uur lang. Op deze plek waren nog veel meer mensen die zo gek deden, wel een stuk of 5. Deze keer was ik niet meer zo geschokt en vond ik het wel leuk om naar te kijken. Toch blijf ik het gek vinden dat iemand zichzelf zo kan verliezen en ook deze controle durft weg te geven, iets wat ik zelf erg eng zou vinden. Na een hele dag staan, kijken, bidden en wachten was ik enorm moe en wilde ik graag terug naar het hotel. Wel vond ik het een erg indrukwekkende en gezellige dag met iedereen.

Zondag ochtend konden we gelukkig een beetje uitslapen en daarna gingen we weer twee tempels bezoeken. Ook dit duurde allemaal erg lang, en nu was ik wel klaar met dat hele tempel gebeuren. Ik weet wel dat ik voorlopig geen tempel meer hoef te zien. Het is voor mij ook een rare gedachten dat deze mensen dit doen als vrijetijdsbesteding en het ook allemaal erg leuk vinden, ondanks het vele wachten en staan. Zelfs de kleine kinderen waren allemaal erg braaf, wat ik erg verbazend vond. Ik weet wel dat ik als kind veel liever een familieweekend in de huttenheugte had doorgebracht dan in een tempel! Na deze laatste tempel gingen we door naar een plek waar we konden 'zwemmen'. Chatu zei steeds tegen mij: 'goh, wat een mooie plek he?!', terwijl ik alleen maar modder, afval en een vieze sloot zag. Na een duik in het water, waarbij je ongeveer elke meter met je voet in een stuk afval raakte verwikkelt, gingen we weer terug in de bus naar Weligama. De mannen hadden arrack, wijn en bier gekocht, wat stiekem uit het zicht van hun vrouwen en de kinderen werd opgedronken. De terugreis was erg gezellig met veel muziek en bijna iedereen stond in het gangpad te dansen. Rockshani zei na één glaasje wijn wat ik had gedronken, dat ik niet meer mocht drinken van haar en dat ik niet bij de mannen mocht staan. Hier merkte ik weer een duidelijk cultuur verschil waarbij hier in Sri Lanka de mannen en vrouwen vaak gescheiden worden gehouden, terwijl ik het juist leuk vond om het gezellig met iedereen te hebben. Ik merkte dat ik erg geïrriteerd raakte, omdat ze me steeds zo commandeerde, maar ik begreep ook dat dat hier de cultuur is. Ik ben er dus maar niet teveel op in gegaan.

Terug in Weligama na een 4 uur durende reis hebben we afscheid genomen van al deze lieve mensen. Het is toch wel erg bijzonder dat ze ons zo snel in hun hart hebben gesloten en zo enorm gastvrij zijn. Want wees eerlijk: in Nederland zouden we toch niet zo snel twee vreemden meenemen naar ons familieweekend, terwijl dat hier het gene is wat ze het liefste zouden doen. Het was een erg bijzonder weekend. Ook iets wat ik niet snel nog een keer zou doen, maar het was wel enorm leuk om eens mee te maken! Ik zal deze ervaring niet snel vergeten.

Zo, dat waren mijn belevingen van al die vier tempels en de familie van Chatu en Rockshani. Tot volgende week maar weer!

Groetjes!